Reis naar, en aankomst in Madrid

Weg dat ik moest! Weg van alle ellende die met school te maken had. (dat ik dus niet over ben, is nu wel duidelijk). Het grote voordeel aan het niet meer op school zitten, is dat ik nu extra lang op vakantie kon. Een vakantie werd een reis!

Vorige week dinsdag liep ik met een enorme rugtas en gitaar dan eindelijk de deur uit. Eerst nog een dagje naar Eindhoven, om Levien weer eens te zien, en daarna richting Breda om het liften te beginnen.
Gewapend met mijn bordje ´SOUTH´ ging ik op de oprit van de snelweg staan. Al na een uur een voltreffer: een knalrode Tesla stopte. "Wat nou South, waar moet je heen?" "Naar Spanje meneer, maar daar gaat u vast niet heen." "Nee, ik ga naar Brussel, stap maar in."

Zo begon het echt, en terwijl ik me zat te verbazen over de technologie van tegenwoordig, de auto reedt op automatische piloot, zat ik lekker te kletsen met de bestuurder. Zo lekker te kletsten, dat ik het laatste tankstation voor Brussel mistte, en hij me uiteindelijk vlakbij het vliegveld afzette. Een kutplek, en niet zo´n beetje ook. En toen begon het natuurlijk ook nog eens te regenen. Na twee miserabele uren werd ik eindelijk opgepikt, weer een voltreffer: twee blonde Vlaamse stewardessen. Hoe krijg je een Hans blij? Zo dus. Zij brachten mij een stuk terug naar het noorden, naar vlak onder Antwerpen.
Na nog twee ritten stond ik weer iets ten noorden van Brussel, en omdat het al wat laat begon te worden, besloot ik een stukje begroeiing op te zoeken waar ik ongehinderd mijn tentje op kon zetten. Na een heerlijk geïmproviseerd maal van Noodles met ei en paprika, het vaste liftersvoedsel, legde ik mijn hooft te rusten.

De dag erna ging al een heel stuk beter, met drie ritten stond ik opeens in Frankrijk, in Lille. De laatste bestuurder had me afgezet bij een tolpoortje en zo stond ik opeens midden op de snelweg, waar ik gelukkig al na vijf minuten werd opgepikt door een heel gezellige vent. Hij bleek een jaar of tien geleden ook in India te zijn geweest (yes! Gespreksstof), en had zelfs zijn vrouw ontmoet in mijn favoriete Indiase dorpje: Dharamkot. Genoeg om over te praten dus, en gelukkig moest hij ook een heel eind. Hij zette me uiteindelijk af net onder Parijs op de perfecte locatie, en daar besloot ik er weer een eind aan te breien en mijn tentje weer op te zetten.

Oh Frankrijk, mooi, fijn Frankrijk. Met je lekkere kaas, je lieve mensen en je lifterscultuur. Ik stond nog geen vijf minuten de slaap uit mijn ogen te wrijven of er kwam al iemand vragen waar ik heen moest. Een lieve oudere man die me naar Orléans bracht. Hij had zo´n grote bewondering voor het Ajax van begin jaren zeventig, dat hij het complete elftal nog uit zijn hoofd op kon noemen. Daarnaast vertelde hij me ook wat er de avond ervoor in Nice was gebeurd, nog net niet in tranen. Nice had uiteraard een grote invloed op de andere liften die ik had die dag. Ik stapte daarna namelijk in bij twee mannen die op weg waren naar een bruiloft in de buurt van Poitiers, weer een heel eind naar het zuiden. Eén er van de heren was een Duitse journalist, die vanuit zijn beroep erg veel over de situatie in Nice kon vertellen, en daarmee ook een leuke inzage gaf op journalist zijn.
Goed, ik werd dus afgezet bij Poitiers. Oh Frankrijk, prachtig, warm Frankrijk, met je lekkere wijn en je mooie landschap. Ik stond nog geen tien minuten en... jawel, opgepikt. Ludovic, een man van m´n vaders leeftijd, met kinderen van mijn leeftijd. Super sympathieke Fransman die, mijn geluk kon net op, op weg was naar Saint Jean de Luz, een plaatsje nog geen 20 kilometer van de Spaanse grens. De man hield van klassieke muziek, en dus heb ik uren zitten te genieten van prachtige stukken, die hij allemaal op cd had. Hij stond erop dat ik de omgeving van St, Jean de Luz een dag extra zou bekijken, en toen we in de buurt kwamen was ik het daar helemaal mee eens. Het plaatje: de Pyreneeën doemen op, en net als ik me daar over zit te verheugen, slaan we de hoek om en: bam! Atlantische oceaan. Blauw en prachtig. Ludovic zette me ook nog af bij een goedkope camping, die op vijf minuten loopafstand van het strand lag. Ideaal.
De dag erna bracht ik door met luieren en lezen, een wandeltocht naar de Hypermarché, zwemmen in de oceaan en nog meer luieren.

Dan, op naar Spanje! met een korte lift naar de snelweg gebracht, waar na een half uurtje een Spaanse gast stopte. Dit nummer stond aan: tecktonik - es como la cocaina. I shit you not, de gast zat te snuiven achter het stuur. De vaart zat er dus lekker in en hij bracht me met wat omweggetjes over de grens. (Direkt langs de douane konden we natuurlijk niet gaan) Nog een lift later stond ik opeens weer midden op de Spaanse snelweg, die recht naar Madrid zou gaan, mijn eerste doel van de reis! Daar werd ik opgepikt door een oudere heer, die mij afzette bij een tankstation waar... niemand langs kwam. Ik stond vast. Niemand verstond me, ik niemand, en toen ik op de vluchtstrook ging staan kwam de politie me er al snel afhalen.
Kak, dan maar lopen naar de volgende oprit of het volgende tankstation. Dus daar ging ik, met mijn tas van dertig kilo, in 38 graden. Na een half uur door de hoeven zakken eindelijk aangekomen bij de volgende lift plek. Deze was echter zo mogelijk nog slechter dan de vorige. Er reed niets langs, en de oprit zat in een scherpe bocht dus niemand kon op de vluchtstrook stoppen. KAK! De enige optie was weer verder lopen, maar de zon had me inmiddels toch wel aardig te pakken. Ik bleef dus maar lekker in de schaduw van een bosje om nog maar een sigaretje roken en te hopen op het beste.
Helaas verschenen er barweinig auto´s en degenen die langsreden schrokken eerder van mijn paniekerige "PLEASE, HELP, POR FAVOR" dan dat ze ervan wilden stoppen. Uiteindelijk dus maar mijn hangmat opgehangen en gaan slapen. In de hoop dat er de volgende dag misschien wel wat langs zou komen.
Lekker vroeg wakker geworden de volgende dag, zodat ik nog geen last zou hebben van de zon, ben ik snel naar het eerstvolgende dorp gelopen. Daar heb ik, tegen al mijn liftinstincten in, dan toch maar de bus gepakt. En daarna nog een, en toen was ik opeens bij een treinstation. Waar de trein naar Madrid binnen het uur zou gaan. Okeee, dan maar de trein.
Het ticket krijgen was natuurlijk ook weer een hels karwei, want er stond nergens ´Madrid´ op de kaartjesautomaten. Ik probeerde te informeren bij de persoon achter de balie. Die er, hoe zeg ik het, nogal eigenaardig uit zag. Het had borsten, en flinke ook, maar ook een stoppelbaard en een lage stem. Ik was confuus. Het sprak ook geen Engels (ik ga nooit meer naar Spanje voor ik Spaans kan), en het kon verder alleen maar brommen. Gelukkig bestaan er voor dit soort gevallen smartphones, via waar ik mijn kaartje alsnog kon regelen. Al diende zich toen wel gelijk het volgende probleem aan: het kaartje moest geprint worden. Kut! Waar en hoe ga ik dat doen. Snel het dorp door gerend, en nergens een printturk (ik mistte die man van Zwaanshals gelijk). Uiteindelijk maar een telefoonwinkel binnen gestapt, waar ik na het "Hablas Inglès?" een "Yes sir" in Indiaas accent terugkreeg. Thank god voor Indiërs. Ik mocht printen. En zo kon ik dan eindelijk met een gerust hart de trein instappen, op weg naar Madrid.